Hiç kimse bizim düşüncelerimizi bilmediğine göre etrafımızda kiler bizi konuştuklarımızla bilirler. Bu nedenle konuşurken güzel ve kibar konuşmalıyız. Güzel konuşmak kelimeleri düzgün telaffuz etmektir. Kibar konuşmak ise emir şeklinde değil rica şeklinde konuşmaktır.
Arkadaşlarımızdan bir şey isteyeceğimiz zaman “verir misin, yapar mısın” şeklinde söyleyebiliriz. Bir büyüğümüzden yardım isteyeceğimiz zaman yine “yardımcı olur musunuz”, “nasıl yapıldığını bana gösterir misiniz” şeklinde diyebiliriz.
Bazen sevilmediğimizi veya anlaşılmadığımızı düşünürüz. Böyle zamanlarda kendimizi sorguya çekip ‘acaba kendimi nasıl ifade ettim” veya “ifade edebildim mi” diye düşünmeliyiz.
Hasta olanı veya başına herhangi kötü bir olay geleni gördüğü müzde “Geçmiş olsun”, “Allâh şifâ versin” deriz. Bebeği olana “Gözünüz aydın”, “Allâh bağışlasın” deriz. Yeni bir eşya alana “Hayırlı olsun”, yemek yiyene “Afiyet olsun”, giderken “Allâh’a ısmarladık”, gidene “Güle güle, Allâh’a emânet olun”, sevindirici bir haber alana “Gözünüz aydın” deriz.
Peygamber Efendimiz gibi yemeğe başlarken “Bismillâh”, bitirdiğimizde “Elhamdulillah”, bir topluluğa girdiğimizde “Esselamu aleykum”, selam verene “Vealeykumusselâm” diyerek çok sevap alabiliriz. Besmeleyi her hayırlı işin başında deriz. Peygamber Efendimiz Muhammed anıldığında ise mutlaka “sallallahu aleyhi vesellem” salavatını der, bu sevaptan da kendimizi mahrum bırakmayız.
