Şefaat”; başkasından, bir başkası için hayrı istemektir. Şefaat, sadece Müslümanlara mahsustur. Peygamberler, ilmi ile amel eden âlimler, şehitler ve melekler şefaat ederler.
Peygamber Efendimiz bir hadis-i şerifte şöyle buyuruyor:
شَفَاعَتِي لِأَهْلِ الْكَبَائِرِ مِنْ أُمَّتِي
Anlamı: “Şefaatim, ümmetimin büyük günahkârlarınadır.”
Peygamber Efendimiz yine bir hadis-i şerifte şöyle buyuruyor:
لِكُلِّ نَبِيٍّ دَعْوَةٌ مُسْتَجَابَة ٌ، فَتَعَجَّلَ كُلُّ نَبِيٍّ دَعْوَتَهُ، وَإِنِّي اخْتَبَأْتُ دَعْوَتِي شَفَاعَة ً لأُمَّتِي يَومَ القِيَامَةِ، فَهِيَ نَائِلَة ٌ إِنْ شَاءَ الله ُ مَنْ مَاتَ مِنْ أُمَّتِي لا يُشْرِكُ بِاللهِ شَيْئًا
Anlamı: “Her Peygamberin kendisinden kabul edilen bir duası vardır. Öyle ki her Peygamber bu duasında çabuk davranmıştır (duasını dünya hayatında istemiştir). Ben ise onu kıyamet gününde ümmetime şefaat etmek için sakladım. O halde ümmetimden şirke düşmemiş bir halde ölen kimse inşaallâh ona nail olacaktır.”
Kâfirlere Kıyamet gününde şefaat yoktur.
Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:
وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَىٰ
Anlamı: “Allâh’ın razı olduklarından başka kimseye şefaat etmezler.” Yani sadece mü’minlere şefaat vardır.
